秋声赋欧阳修拼音版原文

ōu yáng zǐfāng yèdúshū，wén yǒu shēng zìxīnán lái zhě，sǒng ránér tīng zhī，yuē:"yìzāi!"chūxīlìyǐxiāo sà，hūbēn téngér pēng pài，rúbōtāo yèjīng，fēng yǔzhòu zhì。qíchùyúwùyě，cōng cōng zhēng zhēng，jīn tiějiēmíng yòu rúfùdízhībīng，xián méi jízǒu，bùwén hào lìng，dàn wén rén mǎzhīxíng shēng。yǔwèi tóng zǐ:"cǐhéshēng yě?rǔchūshìzhī。"tóng zǐyuē:"xīng yuèjiǎo jié，míng hézài tiān，sìwúrén shēng，shēng zài shùjiān。"

欧阳子方夜读书，闻有声自西南来者，悚然而听之，曰：“异哉！”初淅沥以萧飒，忽奔腾而砰湃，如波涛夜惊，风雨骤至。其触于物也，鏦鏦铮铮，金铁皆鸣；又如赴敌之兵，衔枚疾走，不闻号令，但闻人马之行声。予谓童子：“此何声也？汝出视之。”童子曰：“星月皎洁，明河在天，四无人声，声在树间。”

yúyuē:"yīxībēi zāi!cǐqiūshēng yě，húwéiér lái zāi?gài fūqiūzhīwèi zhuàng yě:qísècǎn dàn，yān fēi yún liǎn qíróng qīng míng，tiān gāo rìjīng qíqìlìliè，biān rén jīgǔqíyìxiāo tiáo，shān chuān jìliáo。gùqíwèi shēng yě，qīqīqiēqiē，hūháo fèn fā。fēng cǎo lǜrùér zhēng mào，jiāmùcōng lóngér kěyuècǎo fúzhīér sèbiàn，mùzāo zhīér yètuō。qísuǒyǐcuībài líng luòzhě，nǎi qíyīqìzhīyúliè。fūqiū，xíng guān yě，yúshíwéi yīn yòu bīng xiàng yě，yúxíng yòng jīn，shìwèi tiān dìzhīyìqì，cháng yǐsùshāér wèi xīn。tiān zhīyúwù，chūn shēng qiūshí，gùqízài lèyě，shāng shēng zhǔxīfāng zhīyīn，yízéwèi qīyuèzhīlǜ。shāng，shāng yě，wùjìlǎoér bēi shāng yí，lùyě，wùguòshèngér dāng shā。"yúyuēyīzuò:yǔyuē

余曰：“噫嘻悲哉！此秋声也，胡为而来哉？盖夫秋之为状也：其色惨淡，烟霏云敛；其容清明，天高日晶；其气栗冽，砭人肌骨；其意萧条，山川寂寥。故其为声也，凄凄切切，呼号愤发。丰草绿缛而争茂，佳木葱茏而可悦；草拂之而色变，木遭之而叶脱。其所以摧败零落者，乃其一气之余烈。夫秋，刑官也，于时为阴；又兵象也，于行用金，是谓天地之义气，常以肃杀而为心。天之于物，春生秋实，故其在乐也，商声主西方之音，夷则为七月之律。商，伤也，物既老而悲伤；夷，戮也，物过盛而当杀。”(余曰一作：予曰)